Αν πρόκειται να αναφερθώ σ' έναν αρκούντως Νιτσεϊκό χαρακτήρα του μεγάλου Καζαντζάκη, δεν έχω παρά να επιλέξω αυτόν που επεδιώξε ενστικτωδώς τη μεταξίωση όλων των αξιών, αυτόν που ήταν η Βούληση για Δύναμη, η εγκάρσια αρχή της "Ζωτικής Ορμής" που θα έλεγε και ο Bergson. Αυτοί οι οποίοι θέλουν να πείσουν ότι ο Γληγοράκης ο Ε', ο οποίος αφόρισε την επανάσταση του '21 και τη Μπουμπουλίνα (για κληρονομικούς όμως λόγους, κάτι σαν τις Α.Ε. του Αγίου Όρους και των Μητροπόλεων σήμερα) πέθανε ηρωικά - ο Ροΐδης βέβαια μας λέει ότι έγινε κατά λάθος ήρωας, αφού δεν ήταν δα και καμία ισχυρή προσωπικότητα - και όχι σαν υποταγμένος στον σουλτάνο του, ας διδαχτούν από τον όχι "ηρωικό", αλλά τουλάχιστον συνεπή τρόπο θανάτου του Ζορμπά, και ας αφήσουν τον Gramsci στην ησυχία του. Παραθέτω αυτούσιο:
«Είμαι ο δάσκαλος του χωριού, και σας γράφω για να σας αναγγείλω τη θλιβερή είδηση πως ο Αλέξης Ζορμπάς, που 'χε εδώ ορυχείο λευκόλιθου, πέθανε την περασμένη Κυριακή, στις 6 το απόγεμα, στο ψυχομάχημά του με φώναξε: "Έλα εδώ, δάσκαλε, μου 'πε, έχω τον τάδε φίλο στην Ελλάδα· άμα πεθάνω, γράψε του πως πέθανα και πως ως την τελευταία μου στιγμή τα 'χα σωστά τα μυαλά μου, τετρακόσια, και τον θυμόμουν. Και πως ότι κι αν έκανα δεν το μετανιώνω. Και να 'ναι καλά, να του πεις, και πως είναι καιρός πια να βάλει γνώση... Κι αν έρθει κανένας παπάς να με ξομολοήσει και να με μεταλάβει, πες του να ξεκουμπιστεί να φύγει και την κατάρα του να 'χω! Έκαμα, έκαμα, έκαμα στη ζωή μου, και πάλι λίγα έκαμα· άνθρωποι σαν εμένα έπρεπε να ζούνε χίλια χρόνια. Καληνύχτα!"»
Οι σφετεριστές των προσωπικών αξιών, οι τυπολάγνοι εξουσιομανείς του φαντασιακού μεταφυσικού, ας αφήσουν τον κόσμο να πεθαίνει και να καίγεται όπως θέλει. Ο Nietzsche ήταν ουσιωδώς Αντίχριστος. Ούτε αυτός, ούτε ο Gramsci μετάνιωσαν για τίποτα. Και σίγουρα όχι για τα πιστεύω τους και τη μεταφυσική τους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment